STANOWISKA I PRAWO
Kościoła Zielonoświątkowego
Dowiedz się jakie jest nasze spojrzenie na
WAŻNE KWESTIE ŻYCIA I WIARY
Bezpośrednim poprzednikiem ruchu zielonoświątkowego i jednym z jego głównych korzeni był ruch uświęceniowy (ang. Holiness Movement), który na swój sposób akcentował sprawę tzw. drugiego błogosławieństwa (ang. second blessing), czyli chrzest w Duchu Świętym.
W sprawie wojny w Ukrainie
W sprawie błogosławieństwa dzieci
- Zgodnie z przesłaniem Pisma Świętego w zborach naszych praktykuje się tzw. ofiarowanie dzieci Panu, które jest też modlitwą o Boże błogosławieństwo (Mt 19,13-15; Mk 10,13-16; Łk 18,15- 17).
- Uroczystość ta jest prośbą rodziców i całego zboru o Boże błogosławieństwo dla dziecka i jego rodziców w trudach codziennych wysiłków wychowawczych, a nie jest substytutem Chrztu.
W sprawie chrztu wiary
- Greckie słowo baptidzo oznacza myć, zanurzać i przeszło do terminologii chrześcijańskiej jako terminus technicus czynności związanej z aktem inicjacji chrześcijańskiej. Samo słowo baptidzo jest odmienne zarówno w treści jak i w znaczeniu od takich pojęć, jak: proschysis (polanie) czy rantismos (pokropienie). Występuje w NT ok. stu razy, wliczając w to również obmycia rytualne żydów, chrzest Jana Chrzciciela, chrzest w Duchu Świętym.
- Chrzest jest przykazaniem Pańskim, a jego konieczność nie podlega dyskusji.
- W nauczaniu Jezusa Chrystusa i apostołów Chrzest ma wiele odniesień i obrazów, które pozwalają stwierdzić, że mamy do czynienia z rzeczywistością złożoną i wieloznaczeniową. Obrazy najczęstsze to:
- obmycie z grzechów – uwolnienie od oskarżającego sumienia,
- pogrzebanie starego człowieka, i co się z tym wiąże, wzbudzenie z martwych do nowego życia
- narodzenie na nowo,
- przyobleczenie się w Chrystusa
- utożsamienie z Chrystusem.
- Przez wiarę i Chrzest stajemy się częścią Ciała Chrystusa – Kościoła.
- Chrzest uznajemy za finalny akt procesu narodzenia na nowo.
- Chrzest nie tylko wskazuje na nawrócenie i inne rzeczywistości duchowe, (takie jak: obmycie i uwolnienie z grzechów, oczyszczenie sumienia ze wszystkich obciążających win, zmartwychwstanie do nowego życia itp.), ale je poświadcza.
- Zgodnie z przykazaniem Jezusa Chrystusa Chrzest może mieć miejsce wówczas, gdy człowiek uwierzy (Mk 16,16; Mt 28,18-20; Hbr 11,6) – gdy nawróci się, odrzuci grzech wyrażając szczerą pokutę, wyzna Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela (Dz 2,38.39; 8,37; 10,4448; 16,30-32).
- Chrzest, w znaczeniu biblijnym, musi być aktem wolnym ze strony człowieka, który zwraca się o jego spełnienie do Kościoła.
- Odmawiamy Chrztu:
- niemowlętom i małym dzieciom,
- osobom nienawróconym lub o nieszczerych intencjach,
- osobom znajdującym się w stanie utraty przytomności, śpiączce lub śmierci klinicznej itp.
- osobom o średnim i dużym zaburzeniu psychicznym; w tym wypadku istotnym elementem jest z jednej strony orzeczenie lekarskie, z drugiej zaś – odpowiedzialne zachowanie Rady Starszych zboru, która jest zobowiązana do zbadania sprawy i podjęcia decyzji.
- Zgodnie z nauką apostolską o jedyności Chrztu (Ef 4,5) uważamy, że pewne akty chrzcielne czynione przez niektóre Kościoły nie są realizowane zgodnie z zasadami Słowa Bożego i w związku z tym uznajemy je za nieważne. Za takie uważamy chrzty:
- Udzielane w wieku niemowlęcym.
- Udzielane osobom nienawróconym.
- Udzielone niepoprawnie teologicznie lub formalnie, tj. wówczas gdy:
- Została naruszona zasada właściwej motywacji, jak w przypadku przymusu psychicznego czy fizycznego (np. osoba chrzczona nie w pełni decydowała o tym, czy chce być ochrzczona, jak to może mieć miejsce u ludzi z zaburzeniami psychicznymi lub u dzieci, na których rodzice wymusili taką decyzję)
- Chrzest został udzielony przez nieupoważnionego do tej czynności kościelnej chrzciciela i można mieć uzasadnione wątpliwości, co do poprawności formalnej udzielonego chrztu; nie istniały przy tym żadne okoliczności usprawiedliwiające takie postępowanie chrzczącego, a ochrzczony ma w tej kwestii wątpliwości. W tym wypadku rozstrzygająca jest decyzja Rady Starszych.
- Materia lub forma chrztu nie zostały zachowane.
- Mamy do czynienia z udzieleniem go przez osoby o przekonaniach antytrynitarnych. W takich sytuacjach wymagane jest udzielenie Chrztu. Nie jest to jednak chrzest ponowny, gdyż poprzedni nie spełniał znamion Chrztu i w tej sytuacji uznać go należy raczej za akt zbliżony do Chrztu, ale nim nie będący. Zaleca się, aby decyzję o Chrzcie pastorzy i Rady Starszych podejmowały ze szczególną rozwagą.
- Ostateczna odpowiedzialność za decyzję udzielenia Chrztu spoczywa na Radzie Starszych, która w myśl Prawa Wewnętrznego Kościoła jest upoważniona do przyjmowania nowych członków zboru.
- Katechumeni poniżej 16 roku życia pragnący przyjąć Chrzest muszą mieć zgodę rodziców lub innych opiekunów prawnych.
- Materią Chrztu jest woda.
- Dla ważności Chrztu nie ma znaczenia, czy jest on dokonywany w rzece, morzu, jeziorze, w innych zbiornikach naturalnych, czy też w zbiornikach sztucznych, takich jak baseny i baptysteria. Istotne jest jednak, aby zbiornik wodny nie deprecjonował powagi Chrztu. Ze względu na świętość Słowa Bożego zaleca się zwrócenie uwagi na otoczenie, w jakim Chrzest jest dokonywany.
- Do formy Chrztu zaliczyć należy: złożenie wyznania wiary przez katechumena, wezwanie Imienia Bożego i akt zanurzenia.
- Przed wezwaniem Imienia Bożego i zanurzeniem, katechumen powinien złożyć wyznanie wiary, odpowiadając na trzy pytania chrzciciela, na przykład:
- Bracie/Siostro [imię], czy wierzysz, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym?
- Czy wierzysz, że On zmarł za twoje grzechy i zmartwychwstał dla twojego usprawiedliwienia?
- Czy pragniesz być ochrzczony i przyrzekasz służyć wiernie Jezusowi we wspólnocie Jego Kościoła przez całe twoje życie?
Chrzciciel wypowiada formułę chrzcielną w brzmieniu: Na podstawie twojego wyznania wiary i pragnienia Chrztu – chrzczę ciebie w Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.
- Nie praktykujemy Chrztu w formule ograniczonej tylko do Imienia Pana Jezusa Chrystusa. Stwierdzamy, że Księga Dziejów Apostolskich podaje jedynie opisy Chrztu, a nie formułę chrzcielną.
- Zaleca się, żeby chrzciciel ubrany był zgodnie z powagą chwili. Najlepszym strojem na tę okazję jest toga lub ubiór duchownego.
- Zaleca się, żeby katechumen ubrany był w specjalne szaty (zwyczajowo koloru białego). Należy także zwrócić uwagę, aby przestrzegać zasad skromności i nie dopuścić do zbyt skąpego stroju lub takiego, który po zanurzeniu w wodzie stanie się nieodpowiedni z punktu widzenia zarówno estetyki jak i skromności.
- Osoba ochrzczona otrzymuje świadectwo chrztu.
W sprawie stosunku do zjawisk towarzyszących duchowemu ożywieniu
Członkowie Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce na swym nadzwyczajnym posiedzeniu, w którym uczestniczyło kilku pastorów spoza Rady, w dniu 20 czerwca 1995 r. w wyniku braterskiej rozmowy i modlitwy uzgodnili swe stanowisko wobec zjawisk towarzyszących duchowemu ożywieniu, jakie ostatnio zauważane jest w świecie oraz w naszym kraju. Stwierdzono, co następuje:
- Płomienny duch i żywa wiara – to naturalny stan członka każdego zboru Kościoła Zielonoświątkowego.
- Ożywienie duchowe, jakie ostatnio zauważa się w naszych zborach, uznaje się za wynik działania Ducha Świętego, co nie oznacza aprobowania wszystkich zachowań powodowanych przez czynnik ludzki.
- Ze względu na mocno emocjonalny, psychiczny charakter zjawisk, jakie towarzyszą duchowemu ożywieniu, konieczne jest szczególne zwrócenie uwagi na zdrowe nauczanie biblijnych doktryn.
- Zachęcamy do unikania krytykanckiego podejścia i zwalczania zwolenników tego rodzaju przeżyć.
- Na duszpasterzach spoczywa obowiązek wobec Pana Kościoła odróżniania falsyfikatu od prawdy i uświadamiania tego wiernym.
- Szanujemy suwerenność Ducha Świętego, co nie zwalnia nas jednak z obowiązku trzeźwości i właściwej oceny zjawisk.
- Bóg jest suwerenny w swym działaniu i oryginalny, gdy chodzi o znaki i cuda, ale jedynie tylko po Bożych znakach następuje trwały duchowy rozwój i pojawia się właściwy owoc w życiu jednostek i społeczności.
- Zwraca się uwagę na konieczność liczenia się z kulturą naszego społeczeństwa oraz tym, jak nasze zachowania są postrzegane przez innych.
- Miernikiem prawdziwości przeżyć jest pogłębiająca się duchowa więź z Jezusem, umiłowanie Słowa Bożego, lojalność wobec braci i sióstr w wierze oraz przełożonych w Kościele.
- Pastorzy winni strzec powagi Kościoła i nabożestw w myśl apostolskiego zalecenia: „A wszystko niech się odbywa godnie i w porządku” (1 Kor 14,40).
W sprawie małżeństwa, rozwodu, powtórnego małżeństwa oraz planowania rodziny
- Małżeństwo jest instytucją ustanowioną przez Boga. Jest to monogamiczny i nierozerwalny związek mężczyzny i kobiety (Rdz 2,23-24; Mt 19,5-6; Mk 10,6-12; Ef 5,31).
- Małżeństwo uważa się za zawarte z chwilą złożenia ślubowania mającego charakter aktu publicznego zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi i kościelnymi (Rdz 24,67; 29,22-23; Sdz 14,10; Rt 4,11-13; Mt 1,18-21;).
- Zawieranie związku małżeńskiego przez osobę wierzącą z osobą niewierzącą – mimo ważności tego małżeństwa – uważa się za niezgodne z wolą Bożą (2 Kor 6,14-16).
- Rozwód jest złem (Ml 2,13-16; Mt 19,8; Mk 10,9)
- Uznaje się dopuszczalność rozwodu w przypadkach szczególnych przedstawionych w Nowym Testamencie:
• klauzula Mateuszowa (5,32; 19,9),
• obie klauzule Pawłowe (1 Kor 7,11.15). - Powtórne małżeństwo jest możliwe, gdy rozwód nastąpił w wyniku wszeteczeństwa lub z inicjatywy strony niewierzącej. Odnosi się to także do osób rozwiedzionych z innych przyczyn niż wyżej wymienione, jeżeli rozwód miał miejsce przed ich nawróceniem. Jednak w każdym przypadku kwestia powtórnego małżeństwa powinna być rozpatrywana indywidualnie. W związku z tym nie należy wymagać od pastora spełnienia posługi ślubnej, jeśli zakłóca to spokój jego sumienia (Mt 5,32; 19,9; 1 Kor 7,15; 2 Kor 5,17).
- Współżycie płciowe przedmałżeńskie i pozamałżeńskie, współżycie homoseksualne oraz dewiacje seksualne wymienione w Piśmie Świętym są grzechem (Kpł 18,22-23; Pwt 5,18; 22,13-29; Mt 1,18-25; 5,27-28; Łk 1,34; Hbr 13,4; Rz 1,26-27).
- Uznaje się świętość pożycia płciowego w małżeństwie, przez które realizuje się biblijna zasada: „staną się jednym ciałem” i które służy prokreacji (Rdz 2,24; Kzn 9,9; 1 Kor 6,16; 7,3-5)
- Małżonkowie mają prawo do planowania rodziny zgodnie z ich chrześcijańskim sumieniem; dopuszcza się stosowanie środków antykoncepcyjnych za wyjątkiem wczesnoporonnych. Aborcja jest grzechem (Rdz 1,28; Wj 20,13).
W sprawie stosunku do organizacji parakościelnych
W obliczu nowej sytuacji społecznej i politycznej zachodzi potrzeba wyrażenia stanowiska w sprawie działalności w naszym kraju krajowych i zagranicznych organizacji parakościelnych.
- Stwierdzamy na podstawie Słowa Bożego, że jedyną instytucją pozostawioną na tej ziemi i przeznaczoną do głoszenia Słowa Bożego oraz „czynienia uczniami” jest Kościół Jezusa Chrystusa (Ef 3,10 1 Tm 3,15 Dz 13,1-3; 22,10).
- Kościół Jezusa funkcjonuje w zborach rozsianych po całym kraju i współpracujących ze sobą w ramach organizacji kościelnych.
- Tylko w Zborze może wypełniać się zamiar Pana Kościoła, aby „przygotowywaś świętych do dzieła posługiwania” i „dorastania do pełni Chrystusowej” (Ef 4,12-13).
- Zamiar ten realizowany jest poprzez współistnienie i współdziałanie wielopokoleniowe dzieci Bożych znajdujących się pod opieką powołanych sług Bożych.
- Zbór wysyła do służby ludzi powołanych przez Pana, czuwa nad nimi i wspiera ich działania.
- Zbór / Kościół zakłada instytucje pomocnicze do realizacji Wielkiego Nakazu Misyjnego i czuwa nad ich funkcjonowaniem.
- Wszystkie grupy, instytucje i organizacje oderwane od zborów / Kościołów stwarzają wyobcowanie jednostek, co sprzyja duchowym zniekształceniom.
- Doceniając dobre zamiary wielu funkcjonujących w Polsce organizacji międzywyznaniowych, nie możemy nie przeciwdziałać niebezpieczeństwu degeneracji jednostek poprzez promowanie indywidualistycznego stylu życia i służby chrześcijańskiej.
- Zachęcamy organizacje parakościelne do wejścia w istniejące w naszym kraju struktury organizacyjne chrześcijaństwa ewangelicznego.
W sprawie zjawisk zachodzących w ramach tzw. ruchu wstawienniczego
W ostatnim czasie zauważamy w Polsce rozwój ruchu wstawienniczego, który przejawia się przez organizowanie masowych konferencji. Zjawisko to wywołało różnorodne antagonistyczne postawy w Kościele. W związku z tym istnieje potrzeba zajęcia stanowiska przez Naczelną Radę Kościoła Zielonoświątkowego.
- Modlitwa i post są istotną funkcją Kościoła Jezusa Chrystusa.
- Modlitwa jest wyrazem podporządkowania się Bogu i Jego świętej woli. Przywilejem sług Kościoła jest zachęcanie Bożego ludu do modlitwy i postu.
- Żyjemy w czasach, w których istnieje wielka potrzeba modlitwy wstawienniczej za nasz kraj.
- Kwestionujemy jednak wypaczanie Pisma poprzez interpretacje, które są sprzeczne z pierwotnym znaczeniem fragmentów biblijnych, a oparte na przeżyciach. Wypaczenia prowadzą do ekstremalnych postaw i zachowań, polegających między innymi na przesadnej koncentracji na szatanie, demonach i aniołach.
- Uznajemy, że normatywna dla naszej wiary jest tylko nauka apostolska zapisana w Piśmie Świętym i nie akceptujemy nowych norm wiary i postępowania opartych na prywatnych objawieniach.
- Nie zauważamy w Biblii technik i strategii walki modlitewnej propagowanej przez niektórych przedstawicieli ruchu wstawienniczego. Obce przesłaniu Biblii jest szukanie miejsc związanych ze szczególną aktywnością demoniczną i tworzenie na tej podstawie tzw. duchowych map.
- Jesteśmy za odnoszeniem się z szacunkiem do kultury narodowej, miejsc związanych z historią, symboli i znaków narodowych; ten sam szacunek, nie kult, należy się miejscom męczeństwa i cmentarzom.
- Potwierdzamy, że są i powinny być w Kościele służby apostolstwa bez uznawania, że utożsamiane z nimi osoby, sprawują oficjalny urząd apostoła.
- Nie możemy uznać nadmiernej służby kaznodziejskiej i nauczycielskiej kobiet.
- Nasze zaniepokojenie może budzić budowanie struktur, które prowadziłyby do powstania nowej denominacji.
- Uznajemy za niesłuszne przejawy megalomanii, która prowadzi do przypisywania sobie jedynie owoców działania Ducha Świętego w świecie.
- Jest naszą nadzieją, że modlitwa i post będą służyły jedności ludu Bożego, a nie będą źródłem antagonizmów prowadzących do podziałów.
W sprawie służby kobiet w Kościele
- Uznajemy, że kobiety na równi z mężczyznami są „dziedziczkami łaski żywota” i współuczestniczkami służby charyzmatycznej w Kościele, zgodnie z następującymi fragmentami Nowego Testamentu: „Podobnie wy, mężowie, postępujcie z nimi z wyrozumiałością jako ze słabszym rodzajem niewieścim i okazujcie im cześć, skoro i one są dziedziczkami łaski żywota, aby modlitwy wasze nie doznały przeszkody.” (1 P 3,7) „Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie.” (Ga 3,28)
- Kościół jako zgromadzenie świętych, mężczyzn i kobiet, jest powszechnym kapłaństwem w sensie bezpośredniego dostępu do Boga i służby.
„I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.” (1 P 2,5) - Rozpoznajemy w stworzeniu i odkupieniu ustanowiony przez Boga porządek autorytetów.
- Według tego porządku przywództwo zarówno w Kościele, jak i w rodzinie należy do mężczyzn.
- Wzorem tego przywództwa jest Chrystus – Pan i Głowa Kościoła. „(…) bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem.” (Ef 5,23)
- Wobec powyższego uznajemy, że zborowi i wspólnocie zborów przewodzi mężczyzna (pastor, prezbiter okręgowy, prezbiter naczelny).
- Usługiwanie kobiet zgodnie z otrzymanym charyzmatem może mieć miejsce wyłącznie pod autorytetem przywództwa zborowego i kościelnego.
- Kobieta może mieć udział w zarządzaniu zborem, jeśli respektuje ustanowione zwierzchnictwo.
- Służba kobiet w Kościele obejmuje zarówno funkcje diakonalne, jak i nauczycielskie, duszpasterskie oraz ewangelizacyjne.
- W sytuacjach misyjnych kobieta może sprawować tymczasową służbę zarządzania i nauczania.
- Lokalni przywódcy zboru określają zakres służby kobiet.
W sprawie służby uwolnienia
- Opierając się na autorytecie Biblii wierzymy i nauczamy o pełnym zwycięstwie Pana Jezusa Chrystusa nad szatanem i demonami (Łk 10,18; Jn 12,31-32; Kol 2,14-15; Hbr 2,14; 1 Jn 3,8; Ap 12,7-9). Syn Boży ma władzę i moc nad wszystkimi mocami i zwierzchnościami duchowymi (Mk 1,24-26; Ef 1,20-23; Flp 2,9-11).
- Kiedy Chrystus przyjdzie po raz drugi, szatan wraz z demonami zostaną uwięzieni i ukarani (2 Ptr 2,4; Jud 1,6; Ap 20,1-10). Teraz jednak są nadal aktywni a lud Boży musi toczyć z nimi walkę (2 Kor 2,11; 11,3-4; Ef 4,27; 6,10- 12; 1 Ptr 5,8; Ap 12,9-17).
- Przez śmierć na krzyżu i chwałę zmartwychwstania Pan Jezus Chrystus złamał moc szatana nad ludźmi wierzącymi w Ewangelię (Kol 2,13-15; Hbr 2,14-15). Nawrócenie do Chrystusa i wiara w Ewangelię, potwierdzone chrztem w wodzie, są wystarczające dla przerwania duchowych konsekwencji grzechu ze względu na dokonujące się odrodzenie do nowego życia (Rz 8,1-4; 2 Kor 5,17-18; Gal 3,13; Kol 1,12-13).
- Chrześcijanin, będąc dzieckiem Bożym, świątynią Ducha Świętego i mając na sobie pieczęć Ducha Świętego, jest wyłączną własnością Boga (Mt 12,28-29; Jn 1,12-14; 1 Kor 6,19-20; Ef 1,13-14; Kol 1,13; 2,1; 1 Jn 3,1;).
- Chrześcijanin nie musi żyć w lęku przed szatanem i złymi duchami, ale w wolności, radości i pokoju, których hojnie udziela Bóg (Rz 8,14-16), powinien służyć w mocy Ducha Świętego i autorytecie, którego udzielił Chrystus Pan swoim wyznawcom, rozszerzając Królestwo Boże poprzez głoszenie Ewangelii i naśladowanie Chrystusa (Mt 16,18; Mk 3,15; 16,15-20; Dz 6,7; 19,20).
- Chrześcijanin nie musi się lękać, że jego upadki i niedoskonałość spowodują utratę jego tożsamości w Chrystusie i popadnięcie w niewolę szatana, czy opętanie demoniczne, jeśli swoje grzechy wyznaje Bogu i z pomocą Ducha Świętego uświęca swoje życie (Rz 8,31-39; Hbr 12,14-17; Jk 4,7; 1 Jn 1,7-2,2).
- Uświęcenie w życiu człowieka wierzącego nie wiąże się z koniecznością uwolnienia od zniewolenia demonicznego, ale z potrzebą ciągłej przemiany charakteru człowieka wierzącego, pod wpływem Ducha Świętego i korekty Słowa Bożego (Gal 5,16-25; Ef 4,22-32; Kol 3,5-14; Flp 3,12-13; 1 Tes 5,23-24).
- Człowiek wierzący poprzez świadome trwanie w grzechu i lekceważenie Bożej łaski, może narazić się na działanie demonów i znaleźć się pod ich wpływem (Mt 12,43-45; Łk 11,24-26; Rz 2,3-5; 2 Ptr 2,20). Jest to jednak krańcowy skutek odrzucenia Boga i zbawienia w Chrystusie, nie zaś automatyczna konsekwencja chrześcijańskiej niedoskonałości (Hbr 6,4-6; 10,26-29).
- Na konfrontację ze zniewalającymi ludzi siłami demonicznymi, należy być przygotowanym przede wszystkim w służbie ewangelizacyjnej i misyjnej (Dz 8,4-7; 16,16-18; 19,11-16). Zwycięstwo nad złymi duchami jest możliwe tylko przez moc Ducha Świętego i w autorytecie imienia Jezusa Chrystusa.
- Nie wolno mylić opętania przez złe duchy z chorobą o podłożu psychicznym lub fizycznym, a zachowań odbiegających od normy automatycznie przypisywać wpływom demonicznym (Mt 4,23-24; Łk 4, 38-41 por. z Mt 17,15-18; Mk 7,31- 35 por. z Mk 9,17-27; Mt 12,22 i Łk 6,18-19 por. z Mt 8, 16 i Mk 1,32-34; Łk 13,16; Dz 10,38 por. z Jn 5,6-9 i Jn 9,1-3). Diagnozie stanu duchowego lub chorobowego musi towarzyszyć troska o człowieka oraz poczucie odpowiedzialności za słowa i działania praktyczne.
- Etyka duszpasterska zobowiązuje do troski o dyskrecję zarówno w sprawie problemów duchowych jak i psychicznych doświadczanych przez osoby, którym usługujemy.
- Uznajemy kompetencje zawodowe wykwalifikowanych i uprawnionych do wykonywania zawodu lekarzy i terapeutów. Duszpasterze powinni w razie potrzeby zachęcić do skorzystania z pomocy tych specjalistów osoby, które borykają się z problemami wskazującymi na stany chorobowe.
W sprawie wieczerzy Pańskiej
- Uczestnicząc w Wieczerzy Pańskiej pod dwiema postaciami: chleba i wina, Kościół wspomina śmierć Chrystusa. Akt ten określa się następującymi terminami:
- Wieczerza Pańska (1 Kor 11,20)
- Łamanie Chleba (Mt 26,26; Mk 14,22; Łk 22,19; Dz 2,42.46; 20,7; 1 Kor 10,16.17ab; 11,23.26-28)
- Stół Pański (1 Kor 10,21)
- Kielich i chleb (1 Kor 10,16.17.21; 11,25-28)
- Komunia w znaczeniu wspólnoty (1 Kor 10,17.21.30; 1 Kor 10,16.18.20)
- Eucharystia w znaczeniu dziękczynienia (Mt 26,26; Mk 14,22n; Łk 22,19; 1 Kor 11,24).
W niniejszym oświadczeniu używa się terminu Wieczerza Pańska.
- Ustanowienie Wieczerzy Pańskiej opisują trzej pierwsi Ewangeliści (Mt 26,26-29; Mk 14,22-26; Łk 22,19-20) i apostoł Paweł (1Kor 11,23-32). Wieczerza swoimi korzeniami sięga uczty paschalnej (Wj 12; por. Łk 22,15). Aby lepiej zrozumieć intencje Pana Jezusa, należy rozważać wydarzenia Wieczerzy w nawiązaniu do wyjścia Izraelitów z Egiptu, a szczególnie wszystkiego, co dotyczy baranka paschalnego i samego przebiegu uczty paschalnej. Izrael miał obchodzić Paschę na pamiątkę zbawczego wydarzenia (Wj 12,14). Obchodzenie Paschy należało do przykazań nałożonych przez Boga na Izraela (Wj 12,14; por. Łk 22,19; 1 Kor 11,24.25), a łamanie tego nakazu obwarowane było groźbą usunięcia z ludu (Lb 9,13). Zgodnie z nauką apostolską, „naszą Paschą” jest Chrystus (1 Kor 5,7), co czyni ze śmierci i zmartwychwstania Pana centralne wydarzenie w dziejach zbawienia. Z tego też powodu wspominanie (anamnesis) wydarzenia Krzyża jest istotnym elementem chrześcijańskiego nabożeństwa.
- Udział w Wieczerzy Pańskiej jest uczestniczeniem przez wiarę w jedynej, zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa, złożonej na krzyżu.
- Obecność Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej jest rzeczywista, ale duchowa, nie materialna.
- Wieczerza Pańska nie jest składaniem Chrystusa w ofierze i nie ma w niej żadnej innej ofiary, poza ofiarą uwielbienia i dziękczynienia (Hbr 13,15), jaką chrześcijanie nieustannie składają Bogu za Jezusa Chrystusa.
- Chrystus nakazał błogosławić chleb i wino, by w ten sposób poświęcić je, jako widzialne znaki Jego niewidzialnego Ciała i Krwi.
- Elementy Wieczerzy Pańskiej, chleb i wino, w taki sposób odnoszą się do Chrystusa, że można je nazywać Jego Ciałem i Krwią (1 Kor 10,16), choć w swojej istocie i naturze nie przestają być one nadal rzeczywistym chlebem i winem.
- Spożywanie chleba i picie wina podczas Wieczerzy Pańskiej musi być połączone z wiarą, gdyż elementy te same w sobie nie mają mocy sprawczej, a stają się sądem dla tych, którzy podchodzą do tych świętych znaków bez wiary.
- Wieczerza Pańska to widzialne Słowo, przez które Kościół głosi śmierć Pana, Jego zmartwychwstanie i powtórne przyjście w chwale; jest też świadectwem jedności Kościoła.
- Wieczerza Pańska obejmuje:
- rozważanie stosownych fragmentów Pisma Świętego (w tym słów Ustanowienia 1 Kor 11,23- 26),
- modlitwę dziękczynną i błogosławieństwo poszczególnych elementów,
- łamanie i spożywanie chleba oraz picie z kielicha.
- Materią Wieczerzy Pańskiej jest chleb i wino.
- Chleb może być zarówno przaśny (na pamiątkę macy spożywanej w czasie Ostatniej Wieczerzy), jak i zwykły, tj. kwaszony (na pamiątkę Chrystusa, który stał się nowym zaczynem).
- Wino powinno być gronowe. W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie soku winogronowego.
- Wieczerzę Pańską sprawuje się zasadniczo w ramach nabożeństwa zborowego.
- Wieczerza Paśka powinna być godnie sprawowana przez pastora lub inną uprawnioną osobę.
- Do Wieczerzy Pańskiej mają prawo przystępować wyłącznie osoby nawrócone i ochrzczone.
- W Wieczerzy Pańskiej nie mogą uczestniczyć osoby, które w ramach dyscypliny zborowej zostały tego prawa pozbawione.
- Po zakończeniu nabożeństwa pobłogosławione dary powinny być traktowane z poszanowaniem.
- Wieczerzę Pańską można sprawować również w miejscu przebywania osób chorych i niedołężnych. Należy przy tym zadbać o właściwą i godną oprawę tej uroczystości.